Nostalgie
Lieve Hasse, gisteren werd je twee jaar. Twee jaar die voorbijvlogen en waarvan ik me het begin nochtans nog herinner alsof het gisteren was.
Dat kleine frêle meisje groeide op tot een vrolijke spring-in-’t-veld die iedereen doet smelten met haar ontwapenende deugenietenlach (waren wij efkes goed mis toen we in het begin nog zeiden “dat we deze keer precies een rustig exemplaar hadden”).
Bange tijden
Hoewel niets nu nog de moeilijke zwangerschap verraadt – want je werd keurig op je 37 weken geboren – moet ik nog vaak terugdenken aan die zware tijd voor je er was.
Na de (onverklaarde) vroege geboorte van je zus wisten we nu dat mijn zwangerschap sowieso nauwer zou opgevolgd worden. Een hoogrisicozwangerschap kregen we al snel te horen. Extra hormonen en platte rust waren het enige wat we zelf konden doen. Thuis rusten was moeilijk met een zusje van anderhalf in huis, maar we probeerden zo goed en kwaad als dat ging.
Helaas bleek op 27 weken dat mijn baarmoederhals alweer veel te kort was. Na de hoop op een goeie zwangerschap, bestond het risico nu dat je misschien nog vroeger dan je zus zou geboren worden. Door de vele harde buiken zagen we het slechte nieuws zelf al wel aankomen, maar toch voelde het als een keiharde mokerslag toen een ziekenhuisopname niet langer te vermijden was.
Want hoe graag ik ook goed voor jou wou zorgen, ik was nog helemaal niet klaar om je zus Nona zoveel te moeten missen. Niet alleen werd ik plots op een verscheurende manier van ons gezinnetje weggerukt, maar ik had ook zoveel schrik dat er iets met jou zou gebeuren. Ik voelde me zo schuldig dat mijn lichaam jou niet gewoon gaf wat ik je zó graag wou geven: een veilige cocon die je zou laten groeien totdat je sterk genoeg was om de wereld buiten mijn buik te verkennen.
Dag per dag
Ondanks het slechte nieuws probeerden we positief te blijven. Een moeilijke periode was het uiteraard, maar onze mantra werd “elke dag is er eentje gewonnen”. Het waren woorden van onze gynaecoloog en rots in de branding dr. Roelens uit het UZ Gent. Bij haar en haar collega’s voelde ik me in goede handen. Ergens voelde ik me ook dankbaar, want niet iedereen heeft toegang tot zo’n kwalitatieve hulpverlening. Hadden we in een ontwikkelingsland gewoond was de kans reëel dat jij en je zus er nu niet zouden zijn.
Ondertussen werd longrijping toegediend en ik kreeg weeënremmers om de bevalling uit te stellen. Daarnaast werd mijn fysieke activiteit nu echt tot een minimum herleid. Laat ons zeggen dat douchen iets werd om naar uit te kijken.
Maar we zagen al snel waarvoor we al deze moeite deden, want bevallen deed ik niet. Dagen en weken gleden in slakkentempo voorbij, maar jij, lieve Hasse, bleef veilig zitten waar je moest.
Ondertussen kwam je zusje Nona bijna elke dag op bezoek. Gelukkig, want ze verstond het natuurlijk niet waarom mama plots niet meer thuis woonde. En ook ik miste haar meer dan ik in woorden kan uitdrukken. Maar we zochten steeds naar oplossingen om het ook voor haar zo “gewoon” mogelijk te laten zijn. Het was niet gemakkelijk, want voor een peutertje valt er nu eenmaal niet veel te beleven in een ziekenhuiskamer. Met een mama die amper kon bewegen moesten we een heel nieuw arsenaal aan tijdverdrijven bedenken.
Daarnaast was het ook praktisch gezien een heel gedoe om rekening te houden met maaltijden en dutjes, bezoekuren … We leerden nog meer de waarde van goede vrienden en familie kennen. En ik voelde nog maar eens met mijn hele hart en ziel waarom ik verliefd werd op je papa. Hij werkte zich uit de naad om alles te plannen en te regelen zodat hij veel bij ons kon zijn en zorgde als plotse alleenstaande vader fantastisch goed voor je grote zus.
En toen kwam jij
Het mirakel geschiedde dat ik op 32 weken en met ettelijke centimeters “opening” (zoals ze dat dan zo smakelijk noemen) naar huis mocht. Na meer dan vijf weken ziekenhuis waren de grootste risico’s gepasseerd en zelfs als je nu zou komen, was het maar ‘gewoon’ neonatologie en in principe niet meer levensbedreigend.
Ondanks dat de verpleging me nog uitzwaaide met “tot binnen enkele dagen”, was ik meer dan ooit vastbesloten om nog lang niet te bevallen. We bestelden een ziekenhuisbed zodat ik gewoon dag en nacht in de woonkamer kon liggen en ik probeerde me zelfs minder van de ene zij op de andere te draaien zodat ik minder harde buiken kreeg. Of het allemaal geholpen heeft weet ik niet, maar we haalden toch de magische 37 weken, jij en ik! Je mocht officieel komen, wat een gek gevoel … Nu we toch al zover waren, deed ik er eigenlijk graag nog wat daagjes bij. Maar ach, ergens moet er in mijn onderbewustzijn toch iets geknakt zijn want die nacht kwam je … Zo snel dat we zelfs niet eens meer in het ziekenhuis geraakten maar gewoon een mooie muziekje oplegden en vertrouwden op de geweldige vroedvrouwen van Geboren in Gent die in allerijl naar ons toe gesneld waren.
Na de zware bevalling van je zus in een heel medische setting, was het heerlijk om nu de natuur zijn gang te laten gaan tijdens het hele proces. Gelukkig deden er zich geen complicaties voor en konden we na deze bijzondere nacht aan ons avontuur met jou beginnen. In het ziekenhuis zijn we nooit meer geraakt, het was te gezellig met ons viertjes thuis.
Maar dus, telkens jij en je zus jarig zijn vieren we niet alleen dat extra jaartje erbij, maar gewoon ook het geweldige feit dat jullie er überhaupt zijn! Bedankt dat je er bent, lieve Hazel!