Home Vroeggeboorte Wereldprematurendag 2017: Samen zorgen

Wereldprematurendag 2017: Samen zorgen

17 november 2017

Als je wereld plots stil staat …

Vandaag is Wereld Prematuren Dag en een meer symbolische dag voor mijn eerste blogbericht kon er niet zijn.

Drieënhalf jaar geleden werd ik onverwacht mama van een piepklein meisje dat na 29 weken niet langer kon wachten om de wereld te zien. De ene dag waren we nog aan het genieten, de andere lag ik plots in een hoog gecontroleerde ziekenhuisomgeving waar alles uit de kast werd gehaald om de bevalling nog enkele dagen uit te stellen. Het was allemaal zo anders dan hoe we het gehoopt hadden … In plaats van uit te kijken naar de komst van ons eerste kindje werden we nu voor onmogelijke keuzes gesteld over de reanimaties die er al dan niet zouden worden uitgevoerd om haar leven te redden. Ik zal nooit vergeten hoe mijn lief en ik daar in die steriele operatiekamer de uren zagen voorbij tikken … Mekaar door moeilijke momenten heen slepen terwijl we ons afwisselend boos, bang en compleet machteloos voelden … Ik zou lang kunnen doorgaan over de vele details van die tunnel waar we ons in bevonden en die ik me nog haarscherp herinner, maar waar het echt om gaat is dat ik op een dag als vandaag wil vertellen aan de buitenwereld dat het zo onbeschrijflijk moeilijk is wat je dan overkomt.

En je hart overtoeren draait …

Plots is het dan zover en ben je mama (of papa) van het kleinste en liefste mensje dat je ooit zag. Nona werd geboren op 19 juni 2014 en was een vinnig meisje van 1kg280. Het is voor iedereen anders, maar voor ons voelde de liefde meteen intens en overweldigend. Het maakte de angst en het verdriet nog groter. Het liefste wat we wouden was haar gewoon bevrijden van al die slangetjes en naalden om haar in onze armen te beschermen tegen de veel te grote buitenwereld. Ken je dat gevoel dat je hart letterlijk in mekaar krimpt van verdriet? Dat gevoel maakte zich de eerste dagen meester van mijn hele lichaam. Alles leek triviaal en onbenullig in vergelijking met dat hulpeloze wezentje dat ik zo graag terug de veilige geborgenheid van mijn buik wou schenken. Ze was zo klein, zo frêle en zo ongelooflijk dapper.

Overlevingsmodus

Het werden lange weken op NICU (Neonatal Intensive Care) en later op de gewone neonatale afdeling. In een roes sleepten we onszelf van huis naar ziekenhuis en terug. Eten werd bijzaak. Slapen eigenlijk ook. De rest van de wereld zeker. Melk afkolven, medische statussen lezen en onze handen ontsmetten werden dagelijkse routines. Nona zoveel mogelijk op onze schoot laten ‘kangoeroeën’ was onze hele wereld. Veel bloed, zweet en tranen heeft het allemaal gekost, maar eind augustus 2014 kwamen we thuis met een kleine boreling die ondertussen bijna drie maanden oud was.

Samen zorgen

Ik had niet van mezelf verwacht dat ik deze intieme foto’s ooit met iemand zou delen. Laat staan in een blog. Maar ergens wil ik de wereld wakker schudden dat deze kleine vechters en hun ouders zo onnoemelijk veel respect verdienen. 1 op 10 baby’s wordt te vroeg geboren en toch voel je je als ouder zo vaak zo eenzaam.

Het thema van Wereld Prematuren Dag is dit jaar “Samen zorgen”. Het gaat over de zorgen die je je als ouder maakt. Zorgen over je baby, over zijn gezondheid zowel fysiek als mentaal. Zorgen over broers en zusjes. Zorgen over de praktische zaken als financiën, werk en huishouden. Maar vooral, over zorgen voor mekaar. Laten we dat vooral massaal doen!

Lees ook

3 comments

Lore Swerts 17 november 2017 - 11:05

Zo ongelooflijk mooi geschreven… Knap dat je dit met de wereld wil delen, want ik denk dat wie het niet meemaakte niet half beseft hoe moeilijk het moet zijn om je hulpeloze maar zo geliefde kindje niet zelf te kunnen helpen. Goed bezig, Marie! En kijk eens nu wat een knappe grote meid Nona is geworden!

Reply
Charlotte 17 november 2017 - 11:45

No words…♥️

Reply
Astrid 17 november 2017 - 12:38

Mooie woorden, echt heel sterk dat je dit kan.

Reply

Leave a Comment