Het is iets wat in gesprekken vaak terug komt: hoe laat je verschillende gevoelens al dan niet samen bestaan?
Schrik voor het ‘negatieve’
Zowel in alledaagse als in bijzondere omstandigheden ervaren we uiteenlopende gevoelens. Zwanger zijn kan heel dubbel voelen. Misschien verloor je eerder al een kindje en is het naast een tijd van uitkijken een periode van bang afwachten. Misschien ontbreekt er iemand belangrijk waarmee je dit zou willen delen. Misschien val je na een lang fertiliteitstraject een beetje in een zwart gat.
Vanzelfsprekend geldt dit eveneens voor de kraamperiode. Zo leiden vroeggeboorte of complicaties na de geboorte vaak tot een hele emotionele rollercoaster. Maar ook als alles “goed” gaat kan gemis van je oude leven, van je oude lijf, je oude relatie,… ervoor zorgen dat je kwaadheid of verdriet voelt. Misschien heb je spijt of voel je je beschaamd of schuldig. Misschien komt het gevoel waar je zo naar uitgekeken had gewoon niet, en daar zit je dan… Als je pech hebt, krijg je meteen ook nog eens de diagnose postpartum depressie want op de een of andere manier leven we in een samenleving die het moeilijk heeft om ‘lastige’ emoties toe te laten. “Je hebt toch een gezond kindje?” – “het kwam toch allemaal goed?”. Het is niet omdat alles “goed” is dat je geen lastige dingen mag voelen! En het is niet omdat je eens donkere gedachten hebt, dat er iets mis is met je of je meteen met een diagnose samenvalt.
De kunst van het laten zijn
Al van kleins af aan worden we geleerd om niet teveel stil te staan bij ‘negatieve’ (ik zou het liever anders benoemen, maar ik vind niet meteen een alternatief) emoties. “Droog die traantjes nu maar snel” of “je moet toch niet boos zijn” gaan voorbij aan iets belangrijks: door emoties toe te laten gaan ze ook weer voorbij. Vanuit een aantal mooie visies rond opvoeding krijgen ze meer en meer de plaats die ze verdienen. Desalniettemin bonjouren we ze voor onszelf toch vaak a.s.a.p. de deur uit.
Ja, wie houdt er nu van om zich verdrietig te voelen, Marie? Oke, point taken. Maar toch is het waardevol om naar een manier te zoeken om ze er te laten ‘zijn’. Je bent je emoties niet, maar je hebt ze nu eenmaal wel en als je jezelf er nog zwak/slecht/boos/… bij gaat voelen ook, heb je veel kans dat je ze later als een boomerang terug in je gezicht krijgt. Emoties kunnen voelen, en dus ook verschillende samen zonder jezelf daar volledig in te verliezen is een proces (dat je gelukkig kan oefenen en leren). Beginnen met ze te observeren in plaats van ze weg te duwen is stap één. Een beeld kan daar soms bij helpen. Ik ben zelf niet zo van de “sossissen” als metafoor :p , maar toch deed de eerste afbeelding me hieraan denken. Ik ga de mijne niet verklappen, maar het kan wel inspirerend zijn om voor jezelf (of samen met je therapeut 😉 ) eens uit te zoeken welk beeld jou helpt om je emoties er te laten zijn…